دوره 2، شماره 7 و 8 - ( پاییز و زمستان 1398 )
جلد 2 شماره 7 و 8 صفحات 32-21 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1212 مشاهده)
فرامتنها به دو شکل تفسیری و انتقادی در پیرامون متنها شکل گرفته، در رواج، تثبیت یا تحریف نظمِ داناییِ سامانیافته در آنها نقش چشمگیری دارند. بر همین اساس حتی آن دسته از فرامتنهایی را که از سر تفنن یا نوعی همدلی تولید شدهاند، نمیتوان نادیده گرفت. کتاب اندکگستاخ و بیشمؤدب در حضرت مثنوی در مقام فرامتن با ادعایِ مواجهۀ سهگانه با مثنوی و مولوی -همدلی، بازخوانی امروزی و مناقشه- تعدادی از موضوعهای مثنوی را شرح و تفسیر کردهاست. بهمنظور تبیین بدخوانیهای نوشتار حاضر، الگوهای خوانش در کتاب مذکور باتوجهبه اصول عام خوانش و ادعای روششناختی مؤلف بررسی و نقد شدهاست. نتیجه نشان میدهد که کتاب حاضر بهرغم برخی از جذابیتهای ظاهری که در آن دیده میشود، حاوی ضعفهایی همچون بافتزدایی اعم از نادیدهانگاری موضوع یا خلط حوزههای معرفتی، عدول از شرط گفتوگوی حال با سنت یا گذشته، تعمیم و کلیگویی و نیز زبانورزی ناپخته است که هرکدام بهمثابۀ وجوهی از کمخوانی یا زیادخوانی میتواند، منجر به بدفهمی برخی از خواننده-مخاطبان شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |